پیشگفتار
در حقوق مدنی ایران، ضامن پس از تأدیه دین و مشروط به اخذ اذن ضمانت از مضمون عنه حق دارد به او مراجعه کند. اما حسب بخش دوم مادة 709 ق.م، ضامن، در شرایطی خاص، قبل از اداي دین نیز میتواند به مضمون عنه رجوع کند. بی شک هرگاه عقد ضمان به طور مطلق منعقد گردد و هیچ قیدی نباشد، در حقوق ما اطلاق نشانگر نقل ذمه به ذمه است؛ اما این انتقال دین مقتضای ذات عقد نیست. بنابراین طرفین میتوانند در خود قرارداد خصوصی شرط کنند که مضمون له جهت وصول دین خود بدواً به مضمون عنه مراجعه کند و اگر طلب او پرداخت نشد به ضامن رجوع کند (ضمان طولی). یا این که شرط کنند ضامن و مضمون عنه در کنار هم متضامناً مسئول پرداخت دین به مضمون له گردند؛ به گونه ای که مضمون له بتواند برای تمام یا بخشی از طلب خود به هر کدام که میخواهد رجوع کند (ضمان عرضی) . چنین قراردادهایی را میتوان با توجه به مواد 10، 69، 723 ق.م و 402، 403 ق.ت نافذ و دارای آثار حقوقی دانست.
نقد و بررسیها
هنوز بررسیای ثبت نشده است.